Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Inquit, cum ego te hac nova lege videam eodem die accusatori responderet tribus horis perorare, in hac me causa tempus dilaturum putas?
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Duo Reges: constructio interrete. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Dicuntur ista, Cato, magnifice, inquam, sed videsne verborum gloriam tibi cum Pyrrhone et cum Aristone, qui omnia exaequant, esse communem? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Nam omnia, quae sumenda quaeque legenda aut optanda sunt, inesse debent in summa bonorum, ut is, qui eam adeptus sit, nihil praeterea desideret. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit?
Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Illud enim rectum est quod katortwma dicebas contingitque sapienti soli, hoc autem inchoati cuiusdam officii est, non perfecti, quod cadere in non nullos insipientes potest. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus.
Sed quod proximum fuit non vidit. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Is es profecto tu. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum?
Cyrenaici quidem non recusant; Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere.
Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam.
Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. An tu me de L. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Non enim hilaritate nec lascivia nec risu aut ioco, comite levitatis, saepe etiam tristes firmitate et constantia sunt beati. Cum autem assumpta ratío est, tanto in dominatu locatur, ut omnia illa prima naturae hulus tutelae subiciantur. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.