Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Duo Reges: constructio interrete. Deinde, ubi erubuit-vis enim est permagna naturae-, confugit illuc, ut neget accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando;
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Et tamen tantis vectigalibus ad liberalitatem utens etiam sine hac Pyladea amicitia multorum te benivolentia praeclare tuebere et munies. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quid censes in Latino fore? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Aristoteles, Xenocrates, tota illa familia non dabit, quippe qui valitudinem, vires, divitias, gloriam, multa alia bona esse dicant, laudabilia non dicant. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Praeclare, inquit, facis, cum et eorum memoriam tenes, quorum uterque tibi testamento liberos suos commendavit, et puerum diligis. Dicuntur ista, Cato, magnifice, inquam, sed videsne verborum gloriam tibi cum Pyrrhone et cum Aristone, qui omnia exaequant, esse communem? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Iam in altera philosophiae parte. Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Scaevolam M. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;
Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? In sapientem solum cadit, isque finis bonorum, ut ab ipsis Stoicis scriptum videmus, a Xenocrate atque ab Aristotele constitutus est. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.
At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Cave putes quicquam esse verius. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?
Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Quorum altera prosunt, nocent altera. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Suo genere perveniant ad extremum;
Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
Quid dubitas igitur mutare principia naturae? In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit?
