Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Duo Reges: constructio interrete.
Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quare ad ea primum, si videtur; Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium.
Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Quis istud possit, inquit, negare? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ergo in bestiis erunt secreta e voluptate humanarum quaedam simulacra virtutum, in ipsis hominibus virtus nisi voluptatis causa nulla erit? Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit.
Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Atque his tribus generibus honestorum notatis quartum sequitur et in eadem pulchritudine et aptum ex illis tribus, in quo inest ordo et moderatio. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;
Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.
Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Octavium, Marci filium, familiarem meum, confici vidi, nec vero semel nec ad breve tempus, sed et saepe et plane diu. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Nam quid possumus facere melius?
Nemo igitur esse beatus potest. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ratio quidem vestra sic cogit. Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
Quae est igitur causa istarum angustiarum? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Me ipsum esse dicerem, inquam, nisi mihi viderer habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam. Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Maximus dolor, inquit, brevis est. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
