Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Duo Reges: constructio interrete. Quid tibi, Torquate, quid huic Triario litterae, quid historiae cognitioque rerum, quid poetarum evolutio, quid tanta tot versuum memoria voluptatis affert? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Ille incendat? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur? De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari.
Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. An hoc usque quaque, aliter in vita? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Sed qui ad voluptatem omnia referens vivit ut Gallonius, loquitur ut Frugi ille Piso, non audio nec eum, quod sentiat, dicere existimo. ALIO MODO. Ego vero isti, inquam, permitto. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari.
Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. An id exploratum cuiquam potest esse, quo modo se hoc habiturum sit corpus, non dico ad annum, sed ad vesperum? Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et Quare? Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt; Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Disserendi artem nullam habuit.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Sed alii dolore moventur, alii cupiditate, iracundia etiam multi effetuntur et, cum in mala scientes inruunt, tum se optime sibi consulere arbitrantur. Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.
Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?
Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Aut, si esses Orestes, Pyladem refelleres, te indicares et, si id non probares, quo minus ambo una necaremini non precarere? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Animadverti, Ãnquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.
Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Satis est ad hoc responsum. Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.
Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit iure laudari.
Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quippe: habes enim a rhetoribus; Laboro autem non sine causa;
