Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quae enim constituta sunt prima naturae, ad ea si voluptas accesserit, unum aliquod accesserit commodum corporis neque eam constitutionem summi boni, quae est proposta, mutaverit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Duo Reges: constructio interrete. In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?
Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Quis autem honesta in familia institutus et educatus ingenue non ipsa turpitudine, etiamsi eum laesura non sit, offenditur? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Omnes, qui non sint sapientes, aeque miseros esse, sapientes omnes summe beatos, recte facta omnia aequalia, omnia peccata paria;
Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Haec dicuntur inconstantissime. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Quae est quaerendi ac disserendi, quae logikh dicitur, iste vester plane, ut mihi quidem videtur, inermis ac nudus est. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.
Temporibus autem quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus saepe eveniet, ut et voluptates repudiandae sint et molestiae non recusandae. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
ALIO MODO. Cave putes quicquam esse verius. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quae cum dixissem, Habeo, inquit Torquatus, ad quos ista referam, et, quamquam aliquid ipse poteram, tamen invenire malo paratiores. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Prioris generis est docilitas, memoria; Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.
Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Efficiens dici potest.
