Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.
Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et emendatio, quae omnino aditum habere nullum potest in urbem, in forum, in curiam. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Sed in ceteris artibus cum dicitur artificiose, posterum quodam modo et consequens putandum est, quod illi §pigennhmatikÒn appellant; Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet.
Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Adsint etiam formosi pueri, qui ministrent, respondeat his vestis, argentum, Corinthium, locus ipse, aedificium-hos ergo asotos bene quidem vivere aut beate numquam dixerim.
Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.
Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt; Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quae cum dixissem, Habeo, inquit Torquatus, ad quos ista referam, et, quamquam aliquid ipse poteram, tamen invenire malo paratiores. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Pompeius in foedere Numantino infitiando fuit, nec vero omnia timente, sed primum qui animi conscientiam non curet, quam scilicet comprimere nihil est negotii. Quis hoc dicit? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.
Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Hic si Peripateticus fuisset, permansisset, credo, in sententia, qui dolorem malum dicunt esse, de asperitate autem eius fortiter ferenda praecipiunt eadem, quae Stoici. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Prioris generis est docilitas, memoria; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Modo enim fuit Carneadis, quem videre videor-est, enim nota imago -, a sedeque ipsa tanta ingenii, magnitudine orbata desiderari illam vocem puto. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus haec nata sunt, vera esse non possint. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Esse enim, nisi eris, non potes. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri. Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus.
