Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Dicuntur ista, Cato, magnifice, inquam, sed videsne verborum gloriam tibi cum Pyrrhone et cum Aristone, qui omnia exaequant, esse communem? Duo Reges: constructio interrete. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quis negat? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.
Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Perspicuum est enim, nisi aequitas, fides, iustitia proficiscantur a natura, et si omnia haec ad utilitatem referantur, virum bonum non posse reperiri; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. Sed nimis multa. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Age, inquies, ista parva sunt. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine, alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura nos ipsa deductura sit.
Praeclare hoc quidem. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile persuadeam. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. In sapientem solum cadit, isque finis bonorum, ut ab ipsis Stoicis scriptum videmus, a Xenocrate atque ab Aristotele constitutus est. Eademne, quae restincta siti? Ecce aliud simile dissimile. Eademne, quae restincta siti?
Hoc tu nunc in illo probas. Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Itaque, Torquate, cum diceres clamare Epicurum non posse iucunde vivi, nisi honeste et sapienter et iuste viveretur, tu ipse mihi gloriari videbare. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat.
Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Ut enim, inquit, gubernator aeque peccat, si palearum navem evertit et si auri, item aeque peccat, qui parentem et qui servum iniuria verberat.
Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor? Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur.
