Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Etiam beatissimum? Illa autem, morbum, egestatem, dolorem, non appello m a l a, sed, si libet, r e i e c t a n e a. Sit enim idem caecus, debilis. Duo Reges: constructio interrete. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Dici enim nihil potest verius. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sed ad rem redeamus; Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus haec nata sunt, vera esse non possint. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Bonum appello quicquid secundurn naturam est, quod contra malum, nec ego solus, sed tu etiam, Chrysippe, in foro, domi; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ne id quidem, nisi multa annorum intercesserint milia, ut omnium siderum eodem, unde profecta sint, fiat ad unum tempus reversio. Quis Aristidem non mortuum diligit? Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.
Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.
Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit.
Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus.
Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Sic est igitur locutus: Quantus ornatus in Peripateticorum disciplina sit satis est a me, ut brevissime potuit, paulo ante dictum. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.
Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?
Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Studet enim meus is audire Cicero quaenam sit istius veteris, quam commemoras, Academiae de finibus bonorum Peripateticorumque sententia. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.
