Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Duo Reges: constructio interrete. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nam hunc ipsum sive finem sive extremum sive ultimum definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent, referrentur neque id ipsum usquam referretur. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?
Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?
Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret?
Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Cur id non ita fit? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Bonum liberi: misera orbitas. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.
Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? An eiusdem modi? Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat?
Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Huc et illuc, Torquate, vos versetis licet, nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis eius reperietis.
Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nam hunc ipsum sive finem sive extremum sive ultimum definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent, referrentur neque id ipsum usquam referretur. Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
