Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Cupit enim dÃcere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Duo Reges: constructio interrete. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Est autem situm in nobis ut et adversa quasi perpetua oblivione obruamus et secunda iucunde ac suaviter meminerimus. Ita, quod certissimum est, pro vera certaque iustitia simulationem nobis iustitiae traditis praecipitisque quodam modo ut nostram stabilem conscientiam contemnamus, aliorum errantem opinionem aucupemur. Nam omnia, quae sumenda quaeque legenda aut optanda sunt, inesse debent in summa bonorum, ut is, qui eam adeptus sit, nihil praeterea desideret. Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.
Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt.
Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Non est igitur summum malum dolor. Uti tum denique iudicetur beatusne fuerit, cum extremum vitae diem morte confecerit, quod ille unus e septem sapientibus non sapienter Croesum monuit; Hoc non est positum in nostra actione. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.
Iam contemni non poteris. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Id enim natura desiderat. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;
Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Scripsit enim et multis saepe verbis et breviter arteque in eo libro, quem modo nominavi, mortem nihil ad nos pertinere. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam.
Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Dat enim intervalla et relaxat.
A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. Sin autem voluptatem putat adiungendam eam, quae sit in motu-sic enim appellat hanc dulcem: in motu, illam nihil dolentis in stabilitate-, quid tendit? Quod enim testimonium maius quaerimus, quae honesta et recta sint, ipsa esse optabilia per sese, cum videamus tanta officia morientis? At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quod quoniam in quo sit magna dissensio est, Carneadea nobis adhibenda divisio est, qua noster Antiochus libenter uti solet. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quae cum dixissem, Habeo, inquit Torquatus, ad quos ista referam, et, quamquam aliquid ipse poteram, tamen invenire malo paratiores.
Quibus ego vehementer assentior. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.
Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Si enim ad populum me vocas, eum. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur, vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio et via tradiderunt. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;
