Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Duo Reges: constructio interrete. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit iure laudari. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus.
Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;
Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus. Si enim Zenoni licuit, cum rem aliquam invenisset inusitatam, inauditum quoque ei rei nomen inponere, cur non liceat Catoni? Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Quibus autem in rebus tanta obscuratio non fit, fieri tamen potest, ut id ipsum, quod interest, non sit magnum. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.
Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda.
Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Quid tanto concursu honestissimorum studiorum, tanto virtutum comitatu, si ea nullam ad aliam rem nisi ad voluptatem conquiruntur? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.
Quo modo? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere.
Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Facete M. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Is es profecto tu. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Quare istam quoque aggredere tractatam praesertim et ab aliis et a te ipso saepe, ut tibi deesse non possit oratio. Tanta vis admonitionis inest in locis; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sed haec omittamus;
