Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Magna laus.
Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quam ob rem utique idem faciunt, ut si laevam partem neglegerent, dexteram tuerentur, aut ipsius animi, ut fecit Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent.
Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Sed fortuna fortis; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?
Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere?
Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?
Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Est enim mihi magnae curae-quamquam hoc quidem proprium tuum munus est-, ut ita erudiatur, ut et patri et Caepioni nostro et tibi tam propinquo respondeat. Erillus autem ad scientiam omnia revocans unum quoddam bonum vidit, sed nec optimum nec quo vita gubernari possit. At cum tuis cum disseras, multa sunt audienda etiam de obscenis voluptatibus, de quibus ab Epicuro saepissime dicitur.
Duo Reges: constructio interrete. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.
