Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Duo Reges: constructio interrete. Sed quamquam negant nec virtutes nec vitia crescere, tamen utrumque eorum fundi quodam modo et quasi dilatari putant. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Cui vero in voluptate summum bonum est, huic omnia sensu, non ratione sunt iudicanda, eaque dicenda optima, quae sint suavissima.
Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Bork Certe non potest. Nos grave certamen belli clademque tenemus, Graecia quam Troiae divino numine vexit, Omniaque e latis rerum vestigia terris. Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem, quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil dolere. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse?
Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.
Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Sed ille, ut dixi, vitiose. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum;
Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus Hermarcho salutem. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Duo enim genera quae erant, fecit tria. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Est enim aliquid in his rebus probabile, et quidem ita, ut eius ratio reddi possit, ergo ut etiam probabiliter acti ratio reddi possit.
Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quod iam a me expectare noli. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor? Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.
Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Quis, quaeso, inquit, est, qui quid sit voluptas nesciat, aut qui, quo magis id intellegat, definitionem aliquam desideret? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur?
Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Urgent tamen et nihil remittunt. In omni enim animante est summum aliquid atque optimum, ut in equis, in canibus, quibus tamen et dolore vacare opus est et valere; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.
Sed ego in hoc resisto; Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
