Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Duo Reges: constructio interrete. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Summus dolor plures dies manere non potest?
His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Completur enim et ex eo genere vitae, quod virtute fruitur, et ex iis rebus, quae sunt secundum naturam neque sunt in nostra potestate. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Haeret in salebra.
Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?
Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc; Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur.
Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Ita relinquitur sola haec disciplina digna studiosis ingenuarum artium, digna eruditis, digna claris viris, digna principibus, digna regibus. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Bork Scisse enim te quis coarguere possit? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.
Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. Quis istum dolorem timet? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.
Huc et illuc, Torquate, vos versetis licet, nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis eius reperietis. Nam si pravitatem inminutionemque corporis propter se fugiendam putamus, cur non etiam, ac fortasse magis, propter se formae dignitatem sequamur? Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quid enim dicis omne animal, simul atque sit ortum, applicatum esse ad se diligendum esseque in se conservando occupatum? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus. Sed fortuna fortis; Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus.
Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
