Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita relinquitur sola haec disciplina digna studiosis ingenuarum artium, digna eruditis, digna claris viris, digna principibus, digna regibus. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. An potest cupiditas finiri? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Duo Reges: constructio interrete. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Coniunctio autem cum honestate vel voluptatis vel non dolendi id ipsum honestum, quod amplecti vult, id efficit turpe. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?
Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino.
Scis enim me quodam tempore Metapontum venisse tecum neque ad hospitem ante devertisse, quam Pythagorae ipsum illum locum, ubi vitam ediderat, sedemque viderim. Iudicia rerum in sensibus ponit, quibus si semel aliquid falsi pro vero probatum sit, sublatum esse omne iudicium veri et falsi putat. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit?
Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Illud autem ipsum qui optineri potest, quod dicitis, omnis animi et voluptates et dolores ad corporis voluptates ac dolores pertinere?
Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Is enim, qui occultus et tectus dicitur, tantum abest ut se indicet, perficiet etiam ut dolere alterius improbe facto videatur.
Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nihil ad rem! Ne sit sane; Venit ad extremum; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis.
Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor? Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Murenam te accusante defenderem. Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant.
Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Crassus fuit, qui tamen solebat uti suo bono, ut hodie est noster Pompeius, cui recte facienti gratia est habenda; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.
Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra. Deinde, ubi erubuit-vis enim est permagna naturae-, confugit illuc, ut neget accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis. Hic ambiguo ludimur. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.
