Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Dat enim intervalla et relaxat. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Duo Reges: constructio interrete. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;
Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Studet enim meus is audire Cicero quaenam sit istius veteris, quam commemoras, Academiae de finibus bonorum Peripateticorumque sententia. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior;
Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?
Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Paria sunt igitur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.
Hoc tu nunc in illo probas. Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et emendatio, quae omnino aditum habere nullum potest in urbem, in forum, in curiam. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Bork Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris;
Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? De quibus cupio scire quid sentias. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt, Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam verborum novorum. Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?
Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sed ille, ut dixi, vitiose. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Tenuis Lucius Verginius unusque de multis sexagesimo anno post libertatem receptam virginem filiam sua manu occidit potius, quam ea Ap. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? De quibus cupio scire quid sentias. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
