Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari. Quam haec sunt contraria! hic si definire, si dividere didicisset, si loquendi vim, si denique consuetudinem verborum teneret, numquam in tantas salebras incidisset. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Duo Reges: constructio interrete. Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.
Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.
Bork Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et Quare? Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda.
An, si id probas, fieri ita posse negas, ut ii, qui virtutis compotes sint, etiam malis quibusdam affecti beati sint? Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et Quare? Ratio quidem vestra sic cogit.
Idemne, quod iucunde? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt, Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam verborum novorum. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Me ipsum esse dicerem, inquam, nisi mihi viderer habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam.
Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis.
Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Ut ad minora veniam, mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum officina profecti sunt. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum?
Immo sit sane nihil melius, inquam-nondum enim id quaero-, num propterea idem voluptas est, quod, ut ita dicam, indolentia? Velut ego nunc moveor. Neutrum vero, inquit ille. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur, vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio et via tradiderunt. Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere.
