Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Duo Reges: constructio interrete. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Tenuit permagnam Sextilius hereditatem, unde, si secutus esset eorum sententiam, qui honesta et recta emolumentis omnibus et commodis anteponerent, nummum nullum attigisset. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.
Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed tamen intellego quid velit. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;
Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Itaque multi, cum in potestate essent hostium aut tyrannorum, multi in custodia, multi in exillo dolorem suum doctrinae studiis levaverunt. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis.
Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Ita relinquitur sola haec disciplina digna studiosis ingenuarum artium, digna eruditis, digna claris viris, digna principibus, digna regibus.
Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Cui Tubuli nomen odio non est? Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.
Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Hoc est non dividere, sed frangere. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Cum autem dispicere coepimus et sentire quid, simus et quid ab animantibus ceteris differamus, tum ea sequi incipimus, ad quae nati sumus.
Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Est autem situm in nobis ut et adversa quasi perpetua oblivione obruamus et secunda iucunde ac suaviter meminerimus. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Atque ut a corpore ordiar, videsne ut, si quae in membris prava aut debilitata aut inminuta sint, occultent homines? Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt.
Videsne quam sit magna dissensio? Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Quam ob rem utique idem faciunt, ut si laevam partem neglegerent, dexteram tuerentur, aut ipsius animi, ut fecit Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.
Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quod et posse fieri intellegimus et saepe etiam videmus, et perspicuum est nihil ad iucunde vivendum reperiri posse, quod coniunctione tali sit aptius.
