Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Satis est ad hoc responsum. Duo Reges: constructio interrete. Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Quae cum dixisset, finem ille. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Bork Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum?
Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret, numquam putarem me in Academia tamquam philosophum disputaturum. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Nos grave certamen belli clademque tenemus, Graecia quam Troiae divino numine vexit, Omniaque e latis rerum vestigia terris. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.
Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Atque hoc dabitis, ut opinor, si modo sit aliquid esse beatum, id oportere totum poni in potestate sapientis. Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.
Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Si longus, levis dictata sunt. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quid de Pythagora? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Tamen a proposito, inquam, aberramus.
Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Nihil enim desiderabile concupiscunt, plusque in ipsa iniuria detrimenti est quam in iis rebus emolumenti, quae pariuntur iniuria. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Tria genera bonorum; Scripsit enim et multis saepe verbis et breviter arteque in eo libro, quem modo nominavi, mortem nihil ad nos pertinere. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quid tibi, Torquate, quid huic Triario litterae, quid historiae cognitioque rerum, quid poetarum evolutio, quid tanta tot versuum memoria voluptatis affert? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus.
Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Nam hunc ipsum sive finem sive extremum sive ultimum definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent, referrentur neque id ipsum usquam referretur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis. Confecta res esset. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem.
