Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Duo Reges: constructio interrete. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur.
Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Dat enim intervalla et relaxat. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Equidem in omnibus istis conclusionibus hoc putarem philosophia nobisque dignum, et maxime, cum summum bonum quaereremus, vitam nostram, consilia, voluntates, non verba corrigi. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?
Non semper, inquam; Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?
Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Concede nihil esse bonum, nisi quod bonestum sit: concedendum est in virtute esse positam beatam vitam vide rursus retro: dato hoc dandum erit illud. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant.
Quid censes in Latino fore? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quis est enim aut quotus quisque, cui, mora cum adpropinquet, non refugiat timido sanguen átque exalbescát metu?
Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Quam haec sunt contraria! hic si definire, si dividere didicisset, si loquendi vim, si denique consuetudinem verborum teneret, numquam in tantas salebras incidisset. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Concinnus deinde et elegans huius, Aristo, sed ea, quae desideratur, a magno philosopho, gravitas, in eo non fuit;
Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum sit in singulis, extrema conclusio est. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt. Ex quo magnitudo quoque animi existebat, qua facile posset repugnari obsistique fortunae, quod maximae res essent in potestate sapientis. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere. Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et emendatio, quae omnino aditum habere nullum potest in urbem, in forum, in curiam. Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum.
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Verum audiamus.
Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
