Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Optime, inquam. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis. Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere?
Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Quorum altera prosunt, nocent altera. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere. Quis est enim aut quotus quisque, cui, mora cum adpropinquet, non refugiat timido sanguen átque exalbescát metu? Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.
A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, quae autem inanes sunt, iis parendum non est. Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.
Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sit enim idem caecus, debilis. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando;
Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Is hoc melior, quam Pyrrho, quod aliquod genus appetendi dedit, deterior quam ceteri, quod penitus a natura recessit. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Verum enim diceret, idque Socratem, qui voluptatem nullo loco numerat, audio dicentem, cibi condimentum esse famem, potionis sitim. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Et quis a Stoicis et quem ad modum diceretur, tamen ego quoque exponam, ut perspiciamus, si potuerimus, quidnam a Zenone novi sit allatum. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. At vero Callipho et post eum Diodorus, cum is alter voluptatem adamavisset, alter vacuitatem doloris, neuter honestate carere potuit, quae est a nostris laudata maxime. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.
Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Id Sextilius factum negabat. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Dicuntur ista, Cato, magnifice, inquam, sed videsne verborum gloriam tibi cum Pyrrhone et cum Aristone, qui omnia exaequant, esse communem? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Nam quod ait sensibus ipsis iudicari voluptatem bonum esse, dolorem malum, plus tribuit sensibus, quam nobis leges permittunt, cum privatarum litium iudices sumus.
Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Scis enim me quodam tempore Metapontum venisse tecum neque ad hospitem ante devertisse, quam Pythagorae ipsum illum locum, ubi vitam ediderat, sedemque viderim. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.
