Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Duo Reges: constructio interrete. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.
Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nemo est igitur, quin hanc affectionem animi probet atque laudet, qua non modo utilitas nulla quaeritur, sed contra utilitatem etiam conservatur fides. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Esto, fecerit, si ita vis, Torquatus propter suas utilitatesmalo enim dicere quam voluptates, in tanto praesertim viro-, num etiam eius collega P. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.
Sed haec nihil sane ad rem; Ea possunt paria non esse. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Quod iam a me expectare noli. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.
Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quod cum dixissent, ille contra. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.
Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit. Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. At enim iam dicitis virtutem non posse constitui, si ea, quae extra virtutem sint, ad beate vivendum pertineant. Quam similitudinem videmus in bestiis, quae primo, in quo loco natae sunt, ex eo se non commoventi deinde suo quaeque appetitu movetur. Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse?
Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quoniamque in iis rebus, quae neque in virtutibus sunt neque in vitiis, est tamen quiddam, quod usui possit esse, tollendum id non est. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Virtutis enim beataeque vitae, quae duo maxime expetenda sunt, serius lumen apparet, multo etiam serius, ut plane qualia sint intellegantur. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis.
Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;
