Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam qui valitudinem aestimatione aliqua dignam iudicamus neque eam tamen in bonis ponimus, idem censemus nullam esse tantam aestimationem, ut ea virtuti anteponatur. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Duo Reges: constructio interrete. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Equidem, sed audistine modo de Carneade? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.
Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Studet enim meus is audire Cicero quaenam sit istius veteris, quam commemoras, Academiae de finibus bonorum Peripateticorumque sententia. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum.
Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Istic sum, inquit. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur.
Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Unum, cum in voluptate sumus, alterum, cum in dolore, tertium hoc, in quo nunc equidem sum, credo item vos, nec in dolore nec in voluptate; Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici. Sed qui ad voluptatem omnia referens vivit ut Gallonius, loquitur ut Frugi ille Piso, non audio nec eum, quod sentiat, dicere existimo. Fortes viri voluptatumne calculis subductis proelium ineunt, sanguinem pro patria profundunt, an quodam animi ardore atque impetu concitati? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.
Atque hoc dabitis, ut opinor, si modo sit aliquid esse beatum, id oportere totum poni in potestate sapientis. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Sed alii dolore moventur, alii cupiditate, iracundia etiam multi effetuntur et, cum in mala scientes inruunt, tum se optime sibi consulere arbitrantur.
Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;
