Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Duo Reges: constructio interrete. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Quid tibi, Torquate, quid huic Triario litterae, quid historiae cognitioque rerum, quid poetarum evolutio, quid tanta tot versuum memoria voluptatis affert? Omnis enim est natura diligens sui.
Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Sed ad illum redeo. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus.
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Id est enim, de quo quaerimus. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt. Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem. Sed ut proprius ad ea, Cato, accedam, quae a te dicta sunt, pressius agamus eaque, quae modo dixisti, cum iis conferamus, quae tuis antepono. Ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates fugiat, sed quia maiores consequatur. Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Praeteritis, inquit, gaudeo. Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum.
Obscura, inquit, quaedam esse confiteor, nec tamen ab illis ita dicuntur de industria, sed inest in rebus ipsis obscuritas. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Video equidem, inquam, sed tamen iam infici debet iis artibus, quas si, dum est tener, conbiberit, ad maiora veniet paratior. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; Ut ei, qui iucunde vixerit annos decem, si aeque vita iucunda menstrua addatur, quia momentum aliquod habeat ad iucundum accessio, bonum sit; Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse.
Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quae cum dixisset, finem ille.
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici.
Quis enim redargueret? Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine, alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura nos ipsa deductura sit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Sed tamen intellego quid velit.
Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Sed cum ea, quae praeterierunt, acri animo et attento intuemur, tum fit ut aegritudo sequatur, si illa mala sint, laetitia, si bona. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;