Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit.
Non tamen diligat? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Duo Reges: constructio interrete. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?
An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Nihil enim desiderabile concupiscunt, plusque in ipsa iniuria detrimenti est quam in iis rebus emolumenti, quae pariuntur iniuria.
Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Me ipsum esse dicerem, inquam, nisi mihi viderer habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Bonum valitudo: miser morbus. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.
Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis. Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
b hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias.
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;
Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.
Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;
Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.
Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
Leonidas autem, rex Lacedaemoniorum, se in Thermopylis trecentosque eos, quos eduxerat Sparta, cum esset proposita aut fuga turpis aut gloriosa mors, opposuit hostibus. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt.
Utrum igitur tibi non placet, inquit, virtutisne tantam esse vim, ut ad beate vivendum se ipsa contenta sit? Quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, quae autem inanes sunt, iis parendum non est. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem.
et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Ipse enim Metrodorus, paene alter Epicurus, beatum esse describit his fere verbis: cum corpus bene constitutum sit et sit exploratum ita futurum. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?
Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.
Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Qui cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset, ita aperte cepit pecunias ob rem iudicandam, ut anno proximo P.
Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.
Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum;
Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Nam de isto magna dissensio est. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
