Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Duo Reges: constructio interrete.
Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;
Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Si vero id etiam explanare velles apertiusque diceres nihil eum fecisse nisi voluptatis causa, quo modo eum tandem laturum fuisse existimas? Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.
Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Erit enim mecum, si tecum erit. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etÃam beatum. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret, numquam putarem me in Academia tamquam philosophum disputaturum. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Infinitio ipsa, quam apeirian vocant, tota ab illo est, tum innumerabiles mundi, qui et oriantur et intereant cotidie. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?
An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sensibus enim ornavit ad res percipiendas idoneis, ut nihil aut non multum adiumento ullo ad suam confirmationem indigerent; Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Hic ego: Etsi facit hic quidem, inquam, Piso, ut vides, ea, quae praecipis, tamen mihi grata hortatio tua est. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Ergo, inquit, tibi Q. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. De qua Epicurus quidem ita dicit, omnium rerum, quas ad beate vivendum sapientia comparaverit, nihil esse maius amicitia, nihil uberius, nihil iucundius.
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quid enim dicis omne animal, simul atque sit ortum, applicatum esse ad se diligendum esseque in se conservando occupatum? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu.
