Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine, alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura nos ipsa deductura sit. Duo Reges: constructio interrete. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Sed quod proximum fuit non vidit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quid censes in Latino fore? Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones. Atque ut a corpore ordiar, videsne ut, si quae in membris prava aut debilitata aut inminuta sint, occultent homines? Quae cum essent dicta, discessimus.
Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Et saepe officium est sapientis desciscere a vita, cum sit beatissimus, si id oportune facere possit, quod est convenienter naturae. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Qui est in parvis malis. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Avaritiamne minuis? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Studet enim meus is audire Cicero quaenam sit istius veteris, quam commemoras, Academiae de finibus bonorum Peripateticorumque sententia.
Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Sed in ceteris artibus cum dicitur artificiose, posterum quodam modo et consequens putandum est, quod illi §pigennhmatikÒn appellant; Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Quod totum contra est. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere?
Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. At, si voluptas esset bonum, desideraret.
Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. Sed tamen intellego quid velit. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.
Gerendus est mos, modo recte sentiat. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. At enim iam dicitis virtutem non posse constitui, si ea, quae extra virtutem sint, ad beate vivendum pertineant. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae.
Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere.
Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.
