Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Duo Reges: constructio interrete. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Erillus autem ad scientiam omnia revocans unum quoddam bonum vidit, sed nec optimum nec quo vita gubernari possit. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Inquit, cum ego te hac nova lege videam eodem die accusatori responderet tribus horis perorare, in hac me causa tempus dilaturum putas?
Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.
Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?
Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;
Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Et saepe officium est sapientis desciscere a vita, cum sit beatissimus, si id oportune facere possit, quod est convenienter naturae. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis.
Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Itaque non discedit ab eorum curatione, quibus praeposita vitam omnem debet gubernare, ut mirari satis istorum inconstantiam non possim. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata. Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Aristoteles, Xenocrates, tota illa familia non dabit, quippe qui valitudinem, vires, divitias, gloriam, multa alia bona esse dicant, laudabilia non dicant. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata. Sed quae tandem ista ratio est?
Huic Epicurus praecentet, si potest, cui e viperino morsu venae viscerum Veneno inbutae taetros cruciatus cient! Sic Epicurus: Philocteta, st! brevis dolor. Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.
