Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Duo Reges: constructio interrete. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?
Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum neglegat. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Aliter autem vobis placet.
Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Inest in eadem explicatione naturae insatiabilis quaedam e cognoscendis rebus voluptas,in qua una confectis rebus necessariis vacui negotiis honeste ac liberaliter possimus vivere. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret, numquam putarem me in Academia tamquam philosophum disputaturum. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.
Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Sin autem voluptatem putat adiungendam eam, quae sit in motu-sic enim appellat hanc dulcem: in motu, illam nihil dolentis in stabilitate-, quid tendit? Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est.
Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Nam ante Aristippus, et ille melius. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit.
Gerendus est mos, modo recte sentiat. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.
Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti. Atque haec contra Aristippum, qui eam voluptatem non modo summam, sed solam etiam ducit, quam omnes unam appellamus voluptatem. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates fugiat, sed quia maiores consequatur. Omnes, qui non sint sapientes, aeque miseros esse, sapientes omnes summe beatos, recte facta omnia aequalia, omnia peccata paria; Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Beatum, inquit. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Paria sunt igitur. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Et tamen tantis vectigalibus ad liberalitatem utens etiam sine hac Pyladea amicitia multorum te benivolentia praeclare tuebere et munies. Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Sed potestne rerum maior esse dissensio?
