Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.
Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Sed quamquam negant nec virtutes nec vitia crescere, tamen utrumque eorum fundi quodam modo et quasi dilatari putant. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
Cupit enim dÃcere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Duo Reges: constructio interrete. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Sed fac ista esse non inportuna; Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Qui est in parvis malis. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.
Audeo dicere, inquit. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Equidem in omnibus istis conclusionibus hoc putarem philosophia nobisque dignum, et maxime, cum summum bonum quaereremus, vitam nostram, consilia, voluntates, non verba corrigi. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Illud autem ipsum qui optineri potest, quod dicitis, omnis animi et voluptates et dolores ad corporis voluptates ac dolores pertinere? Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Iam vero animus non esse solum, sed etiam cuiusdam modi debet esse, ut et omnis partis suas habeat incolumis et de virtutibus nulla desit. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.
Elicerem ex te cogeremque, ut responderes, nisi vererer ne Herculem ipsum ea, quae pro salute gentium summo labore gessisset, voluptatis causa gessisse diceres. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ne id quidem, nisi multa annorum intercesserint milia, ut omnium siderum eodem, unde profecta sint, fiat ad unum tempus reversio. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quibus autem in rebus tanta obscuratio non fit, fieri tamen potest, ut id ipsum, quod interest, non sit magnum. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Elicerem ex te cogeremque, ut responderes, nisi vererer ne Herculem ipsum ea, quae pro salute gentium summo labore gessisset, voluptatis causa gessisse diceres. Ut aliquid scire se gaudeant? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.
Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Quamquam ego non quaero, quid tibi a me probatum sit, sed huic Ciceroni nostro, quem discipulum cupio a te abducere. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Quare istam quoque aggredere tractatam praesertim et ab aliis et a te ipso saepe, ut tibi deesse non possit oratio.
Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis; Quod quidem mihi si quando dictum est-est autem dictum non parum saepe-, etsi satis clemens sum in disputando, tamen interdum soleo subirasci. Erat enim Polemonis.
Nec vero umquam summum bonum assequi quisquam posset, si omnia illa, quae sunt extra, quamquam expetenda, summo bono continerentur. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Ubi ut eam caperet aut quando? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.
